East coast trip and last day of school

Hee allemaal!

Hoe gaat het met jullie? Velen van jullie zijn inmiddels klaar met de examens; anderen moeten nog even een paar weken doorbikkelen. Ik heb dinsdag mijn laatste schooldag op Eden Valley - Watkins gehad, en dat betekent ook dat ik over een paar weken alweer terug naar Nederland ga... Maar daarover later meer!

Ik heb de dagen afgeteld totdat eindelijk, éindelijk, na iets meer dan 8 maanden, mama en Mies zouden komen! De avond van te voren waren zij al in Minnesota geland, en de ochtend daarna zouden ze naar Cold Spring rijden, een iets groter dorp in de buurt van Watkins, waar ik ze dan zou ontmoeten en waar ons hotel was. Je begrijpt wel dat ik het echt niet meer hield. Het moment wanneer je ze weer ziet na 8 maanden: onbeschrijfelijk. Het is echt het aller-, állerbeste gevoel ooit.

Nadat ik ze had gezien gingen we met Jean, Keith en Herman uit eten zodat ze elkaar konden leren kennen. Het was echt heel gezellig! Het was wel een beetje vreemd om de twee werelden met elkaar te mengen, maar ik vond het ook heel leuk dat zowel mama en Mies, als Jean, Keith en Herman eindelijk konden zien waar ik het veel over heb gehad.

Na de lunch gingen we even naar het hotel, waar wij met z'n drieën lekker hebben bijgekletst. Het voelde best raar om ze weer te zien, maar omdat ze niks veranderd waren, voelde het ook heel gewoon.

We hebben de rest van de dag een beetje gechilld, nog wat familie ontmoet en 's avonds gingen we naar school voor een informatieavond voor de Chicagoreis. Dat was voor mama en Mies ook een hele ervaring, want ze konden nu zien hoe zoiets er aan toe gaat, en ze konden ook een aantal van mijn vrienden ontmoeten. De bandlerares vertelde over onze reis en we hebben de regels grondig doorgesproken.. Ze zijn echt ongelooflijk streng! Van te voren wordt je tas gecontroleerd op ''verboden'' spullen zoals films voor 16+, een flesje lenzenvloeistof dat al open is (want je zou het gevuld kunnen hebben met drank...), shirtjes met spaghettibandjes of korte broekjes. 's Avonds na de kamercontrole wordt er tape op je deur geplakt zodat ze het meteen zien als je er 's avonds uit bent geweest. Ik denk niet dat wij brave 14-18 jarigen uit Minnesota enige problemen zullen veroorzaken, maar ze nemen overduidelijk het zekere voor het onzekere...

De volgende dag heb ik mama en Mies een rondleiding gegeven door de school, en zijn we naar een softballwedstrijd gegaan in Litchfield. Ik realiseerde me toen niet echt hoe bijzonder en typisch Amerikaans dit is voor hen, omdat ik er al een beetje gewend aan ben geraakt. En dat is met eigenlijk een heleboel dingen helaas al gebeurd. Walmart was vooral voor Mies echt een ding, terwijl ik me niet meer verbaas over de ''Walmartians''.

Anyways, de volgende dag gingen we naar de Mall of America en hebben we heeerlijk gewinkeld! De laatste dag in Minnesota hebben we afscheid genomen van iedereen en de koffers gepakt, want de volgende dag moesten we alweer vroeg uit de veren want we gingen naar de politieke hoofdstad van de Verenigde Staten: Washington D.C.!

Het was al wat later in de middag toen we aankwamen in ''the District''. Dit stukje land is 177 km2 groot en heeft de vorm van een ruit met een hap eruit. Het weer was echt heerlijk: rond de 30 graden en flinke zon de hele dag door, en het koelde nauwelijks af. We zijn er ongeveer drie dagen geweest en we zijn er lekker veel op uit geweest! We hebben onder andere het Witte Huis, het Lincoln Memorial, het Capitool en het Washington Monument gezien. Het was allemaal best leuk om te zien, indrukwekkend ook wel, vooral het Witte Huis. Toch bleef ik een gevoel houden van: dit klopt niet. Het Lincoln Memorial bijvoorbeeld, was een gigantische Griekse tempel met een kolossaal beeld van Lincoln, zittend op een stoel, neerkijkend op de mensen. Het deed me nogal denken aan een nieuwe megaversie van de tempels die we in Griekenland hebben gezien. Dit maakte me een klein beetje boos (hier komt de nerd in mij naar boven) aangezien Amerikanen uit andere staten hier komen om cultuur te snuiven, zo'n tempel zien en dat dan associëren met Amerikaanse geschiedenis. Aan de andere kant begrijp ik het wel: dit land is niet erg oud en daarmee, naar mijn mening, niet zo rijk aan geschiedenis. En ze moeten toch wat.

Gelukkig compenseren de Amerikanen dit met een hele hoop cultuur, en dat merkten wij maar al te goed in New York City. What can I say? Ik was nog nooit eerder in een stad als New York geweest, en het was een belevenis. De stad was GIGANTISCH, in alle opzichten. Nu begrijp ik pas wat ze bedoelen met de uitspraak: the city that never sleeps. Het contrast met mijn dorpje Watkins in MN had niet groter kunnen zijn, en daarmee klopt deze quote ook heel erg: New York is the meeting place of the people, the only city where you can hardly find a typical American. Want wat is een typische Amerikaan? Als je als Europeaan Amerikaanse tv kijkt, krijg je één beeld van Amerikanen. Als je in een minidorpje in Minnesota woont, heb je een ander beeld van Amerikanen. En in NYC heb je alles bij elkaar.

De mensen waren ongelooflijk vriendelijk en behulpzaam tegen ons in-de-weg-lopende toeristen. Het was heel erg leuk om de bekende toeristische attracties zoals het Empire State Building, Central Park, the Rockefeller Center, Times Square en het Statue of Liberty te zien. Ook was het grappig om de yellow cabs en de hoge gebouwen uit Friends te zien. Maaronce again: behalve het Vrijheidsbeeld hebben de sights weinig met geschiedenis te maken. Het Empire State Building is heel hoog, Central Park is een heerlijk stukje natuur middenin de metropool. Maar verder?

Het bezoekje aan de Big Apple heeft mijn kijk op Amerika zeker veranderd, en ik ben nog meer te weten gekomen over dit land. Het was echt heel fijn om mijn moeder en Mies weer te zien. Na een heerlijke tijd aan de oostkust moesten we weer afscheid nemen van elkaar en gingen zij terug naar Nederland, en ik weer naar Minnesota.

Hier in Minnesota was alles eigenlijk een beetje hetzelfde gebleven. Ik had de belangrijkste atletiekwedstrijden gemist (wat ik stiekem eigenlijk helemaal niet erg vond, en ik was toch niet erg goed), dus dat seizoen was zo goed als voorbij. Sinds mijn terugkomst had ik nog een paar weken school, maar daar is inmiddels ook een einde aan gekomen. De seniors, 6e klassers, waren als eerste vrij, en daarna kwamen de juniors en daarna de rest. De laatste paar dagen stonden in het teken van de jaarboeken. Ieder jaar brengt wordt er een jaarboek genaamd Aquila, uitgebracht. Dit is Latijn voor adelaar, de mascotte van onze school. Hierin staan heel veel foto's van het afgelopen jaar en krijgt iedere jaarlaag een aparte pagina, net als sports, clubs etc. Je kunt een jaarboek kopen en je vrienden erin laten schrijven. Oppervlakkige vrienden wensen je een fijne zomervakantie, terwijl beste vrienden hele verhalen kunnen neerpennen. Hier noemen ze de zomervakantie trouwens gewoon summer, aangezien ze de hele zomer vakantie hebben en niet slechts 6 weken...

De laatste schooldag was zeker niet zo glamoureus als in Grease of High School Musical. Het voelt eigenlijk een beetje vreemd om vakantie te hebben, omdat ik het afgelopen jaar toch vrij weinig heb uitgevoerd. Het was wel raar om te weten dat het nu echt helemaal voorbij is, maar ik vind het wel goed zo.

Een van mijn laatste Amerikaanse feestdagen is Memorial Day, waardoor we een lang weekend hadden. We zijn naar het huisje van Keiths moeder gegaan in Minnesota waar we typisch Amerikaanse dingen hebben gedaan: boogschieten, rondrijden op de fourwheeler, bij het vuur zitten en S'mores maken, (veel eten), en geweerschieten. We zijn ook nog naar een park geweest waar de Mississippi rivier begint, dat was best cool. Het weekend hebben we afgesloten met een wedstrijd van de Twins, het baseball team van Minnesota. Ze speelden tegen de Boston Red Sox en ze hadden gewonnen. De Twins zijn niet erg goed maar de Red Sox zijn blijkbaar dus nog slechter, haha! Wat wel cool was, was dat Jen een uitbal had gevangen! Het was een heerlijk relaxed weekend.

De komende weken ga ik nog heel veel leuke dingen doen, en daarna ga ik alweer naar huis. Om eerlijk te zijn denk ik nog niet heel veel aan naar huis gaan, omdat het nog een beetje onwerkelijk voelt. Ik hoop tegen die tijd nog een blog te schrijven, en anders komt dat wanneer ik thuis ben.

Voor nu ga ik nog even van het weer genieten (het is deze week 30 graden!) en vanavond hebben we graduation. Op papier zijn wij juniors, maar de school dacht dat het toch wel leuk zou zijn als wij mee konden doen met graduation met de seniors. Verder hebben we binnenkort ons afscheidsfeestje want als ik in Chicago ben, vertrekt Herman alweer naar Finland.

Ik brei er weer een eind aan! Ik zou het heel leuk vinden als jullie een reactie achter zouden laten! En kijk ook naar mijn fotoalbum!

20 DAYS!

Liefs, Floor